Προς όλους με λύπη και ειλικρίνια, ΑΔΗΣ ο βλάκας.

Βλέποντας την Πατρίδα μου στις φλόγες και τους κατοίκους
της να τιρβάζουν περι άλλων αδιάφοροι και μαστουρωμένοι,
θυμάμαι και λυπάμαι. Λυπάμαι γιατι στο χάλι αυτό έχω κι
εγώ την εξής ευθύνη. "Ας κλείσω τα μάτια μου στην όποια
ατασθαλία του αρχηγού, γιατί υπάρχουν και οι αντίπαλλοι".
Προτίμησα να σιωπήσω αντί να τον κάνω μαύρο στο ξύλο και
ρεζίλι. Εγώ βοήθησα να αναρριχηθεί ψηλότερα για να μας
χωρίζει τους Έλληνες καλλύτερα. Εγώ πότισα την διχόνοια.
Έβλεπα όλους τους άλλους Έλληνες ως εχθρούς. Αυτούς που
τώρα βρίζω γιατι δέν ομονοούν μαζί μου μπροστά στην φωτιά.
Πόσο βλάκας νιώθω τώρα που βλέπω καθαρά τα δικά μου ξύλα
εκει μέσα στην τεράστια φωτιά που κατακαίει την Πατρίδα μου.
Και πόσο λυπάμαι για εμένα που δέν τολμώ να την πλησιάσω
απο τον φόβο εγκαυμάτων και να τα βγάλω έξω απο την πυρά.
Κάθομαι και σχολιάζω με τους άλλους ρήτορες την καύση μας
και έτσι αποφεύγουμε όλοι την σιωπηλή αλλα κοινή σκέψη μας:
το να ορμήξουμε όλοι μέσα στην φωτιά κι ας καούμε,
για τα παιδιά μας να την σβήσουμε,
να σβήσουμε ο καθένας την ντροπή μας.
Άπραγοι όμως περιμένουμε τον βλάκα που θα το κάνει πρώτος 

ενώ η φωτιά συνεχίζει προχωρά, φουντώνει καταπίνει ερημώνει.
Θεέ μου, Τέκνα μου, Πρόγονοι και Αδέλφια,

παρακαλώ όλους σας,
συγχωρέστε εμένα τον δειλό

τον ΑΔΗ τον βλάκα.